Bir Fikir Adamının Mektuplarından - 20

Kestane, gürgen, palamut...

İlk okuldaki müzik dersinde marşlar eşliğinde okulun bahçesinde uygun adım yürürdük. Yağmur yoksa tabii. Yağarsa sınıfta kalırdık. O zaman da öğretmen ha bire şu şarkıyı söyletirdi bize: Kestane, gürgen, palamut…

Kestane falan tamamdı da, gürgenle palamut neydi acaba? Hiç bir fikrim yoktu.

Ama şarkıyı severdim. Eve dönerken sihirli bir cümle gibi tekrar ederdim: Kestane, gürgen, palamut. Art arda söyleyince bu sözcüklerin garip bir çekiciliği vardı. İnsanın ağzını dolduruyordu.

O tadı başka hiçbir şeyde bulamıyorum. Belki sadece “Kant, Goethe, Hegel” üçlüsünde. Bu isimleri arka arkaya söylediği zaman insanın ruhu yükseliyor. Altı yaprak üstü bulut oluyor.

Alman idealizminin hikmeti işte.

Hasretle sizin,

Hurşit Seçkin

(Diğer yazılar için bkz. http://hursitseckin.blogspot.com/)